karanlıkta erimek

t: ümit yaşar oğuzcan'ın en sevdiğim şiiri olabilir. "böylece bir karanlığa düştük karanlık bizi başka bir karanlığa götürdü" --- spoiler --- şurada bir kapı olmalı senin ölümsüzlüğüne açılan bir kapı olmalı şurada bulabilsem kollarımın bütün gücüyle vuracağım er geç sesimi duyuracağım sana başımı soğuk demirlere dayayıp adını söyleyeceğim mahşer gününe kadar dağlara taşlara güzelliğini haykıracağım ve bütün yaratıklara rüzgarın söylediği bir masal gibi seni anlatacağım dünyaya ilk gelişimiz değil bu yüz binlerce yıl önce bir de taş devrinde gelmiştik senin için vahşi hayvanlar vurmuştum o zaman pars dişlerinden bir gerdanlık yapmıştım boynuna nice mağara duvarlarına güzelliğini kazımıştım nasıl hatırlamazsın o zaman da gökyüzü bu kadar mavi ormanlar yemyeşildi o zaman da yalnız karanlıktan korkar güneşi tanrı bilirdik bunca yüzyıllardır inan hiçbir şey değişmedi yeryüzünde belki biz değiştik sevgilerimizi söyleyemez olduk göremez olduk nice güzellikleri yalanı öğrendik utanmayı öğrendik inandık sonraları bütün yaratıklardan üstün olduğumuza büyük zekamız önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti iyilik güzellik ve doğruluk adına hiçbir şey kalmadı inandığımız aradan bin yıllar geçip atom parçalanıncaya kadar zaten paramparça olmuştu insanlığımız böylece bir karanlığa düştük karanlık bizi başka bir karanlığa götürdü sarnıçlardan, dehlizlerden, girdaplardan geçtik sana yaklaşmak için dallarından gün ışığı geçmeyen ormanlara düştük aramızdaki demir kapı belki hiç açılmayacak senin ışığını görmeden kapanacak gözlerimiz karanlık aman vermiyor hangi kapıyı aralasak gece ne yapsak çaresiz kokunu getiren rüzgar da olmasa bir manası kalmayacaktı yaşamanın şimdi hiç değilse hayaliyle avunmadayız zaman içinde bir başka zamanın insan çırpındıkça bir bataklığa saplanıyor yaşadıkça ölüme çaresiz olmak bir şey değil çaresizliğini kabullenmek zor geliyor insana aynaya bakıyorum bir beyazlık, bir boşluk hani benim yüzüm dudaklarım, ellerim hani halbuki gözlerim de görüyor kör değilim fakat sen varsın içimde yakan, kör eden bir karanlığın var senin nefes nefes yaşadığımız avuç avuç içtiğimiz bir karanlığın var kahrolası zamanın ortasında büyük bir fırın yanıyor besbelli alevleri asırlık çınarlar gibi büyük bir fırın yanıyor görüyor musun şimdi bütün ihtirasların sustuğu saatteyiz elini sürdüğün her şey yok olabilir her şey eriyebilir şu anda bu varlığın yokluğa yaklaştığı andır zayıf ellerin bu anda bütün yaratıklardan güçlü bu an iri gözlerinde her şey yüce ne insanlar fani ne dünya ölümlü al beni de erit ateşinde gözbebeklerinin erit beni ruhumu aşkının potasında yak kahrolsun bu karanlıklar bu mesafeler bu zaman ben seni istiyorum ya seninle yaşamak ya da sende yok olmak --- spoiler ---

"aramızdaki demir kapı belki hiç açılmayacak senin ışığını görmeden kapanacak gözlerimiz karanlık aman vermiyor hangi kapıyı aralasak gece ne yapsak çaresiz kokunu getiren rüzgar da olmasa bir manası kalmayacaktı yaşamanın şimdi hiç değilse hayaliyle avunmadayız zaman içinde bir başka zamanın insan çırpındıkça bir bataklığa saplanıyor yaşadıkça ölüme çaresiz olmak bir şey değil çaresizliğini kabullenmek zor geliyor insana aynaya bakıyorum bir beyazlık, bir boşluk hani benim yüzüm.." - (#2109276)

"şimdi bütün ihtirasların sustuğu saatteyiz elini sürdüğün her şey yok olabilir her şey eriyebilir şu anda bu varlığın yokluğa yaklaştığı andır zayıf ellerin bu anda bütün yaratıklardan güçlü bu an iri gözlerinde her şey yüce ne insanlar fani ne dünya ölümlü al beni de erit ateşinde gözbebeklerinin erit beni ruhumu aşkının potasında yak kahrolsun bu karanlıklar bu mesafeler bu zaman" - (#2109276)

"şurada bir kapı olmalı" ara ara aklıma geliyor bu dize, durup dururken başlıyorum söylemeye. sonra bi' bakmışım ansızın ezberden şiiri yarılamışım. tertemiz giriş çünkü. şurada bir kapı olmalı... kim bunu inkar edebilir!? - (#2109276)